Вячаслаў Барок. Без дэпрэсіі ў чаканні Збаўцы і пераменаў

Чаканне становіцца невыносным, калі не ведаеш колькі часу трэба чакаць. Невызначанасць часовымі межамі надакучвае. У жыццёвым змаганні найбольш аслабляе невядомасць перад колькасцю варожых сілаў. Такая сітуацыя стамляе.

Асабіста мне, калі я адбываў незаконнае пакаранне ў выглядзе дзесяцісутачнага арышту, найбольш дакучала невядомасць таго, ці мяне выпусцяць пасля 10 сутак ці не. Бо, як вядома, Следчы Камітэт яшчэ і сёння вывучае змест майго ютуб-канала на прадмет экстрэмізму. А таму ў любы момант я магу змяніць сваю лакацыю і апынуцца ізноў там, адкуль тыдзень назад выйшаў. І вось такая невядомасць заўтрашняга дня псіхалагічна,  сапраўды, ўспрымаецца ня лёгка.

Мы можам прайсці амаль увесь жыццёвы шлях і быць ужо за крок да парогу рэалізацыі сваіх спадзяванняў але так і не пераступіць таго парогу. Бо дэпрэсія забірае веру і матывацыю і не дазваляе зрабіць той апошні трыўмфальны крок пераможцы. Усё часцей чую пытанні дзе браць сілы для радасці, не хочацца нават святаў Божага Нараджэння і Новага году. Падаецца, ўжо ніколі не запануе справядлівасць, бо зло так моцна ўкаранілася. А тыя каронавірус і гуманітарны крызіс у нашай краіне, ці яны не назаўжды скралі наш спакой? Што параіш, ксёндз, ці ў тваёй веры ёсць які лек на праблемы нашых дзён?

І вось скажу: хрысціянская вера мае лекі на ўсе людзкія хваробы. У тым ліку, і ад такіх дэпрэсіўных думак, што бяруць у палон нашае грамадства, таксама ёсць паратунак.  Хрысціянства, навучанае досведам Юдэйскага народа, мае свой вопыт чакання. Так вось, Ізраіль каля дзвюх тысячагоддзяў чакаў на прыход Місіі. Ад часоў Абрагама да нараджэння Збаўцы прайшло 18 стагоддзяў. Народ абраны дачакаўся. Касцёл мае што сказаць вернікам. Праз слова навучання дае духоўнае ўзмацненне для тых, хто чакае. 

У каталіцкай традыцыі, калі напярэдадні Божага нараджэння ёсць час Адвэнту, дарэчы, які ўжо амаль завяршаецца, апошнія 7 дзён гэтага перыяду, пачынаючы з 17га снежня, маюць асаблівае вымярэння. Слова Божае, якое гучыць у гэтыя дні ў храмах, акурат скіраванае на тое, каб тых хто рыхтуецца на прыход Місіі, ўзмацніць у веры, каб яны не сышлі з дарогі чакання.

17га снежня гучаў ўрывак Евангелля пра радавод Хрыста. Здавалася б, які сэнс мае прыгадваць усе імёны Ізраілеўскіх пакаленняў? Ці не дастаткова было б у некалькіх словах пераказаць інфармацыю пра паходжанне Ісуса?

Радавод гучыць невыпадкова. Ён паказвае гістарычны момант і падкрэслівае, што ў Бога няма выпадковасьцяў. Гісторыя прадуманая і запланаваная. Радавод Хрыста дадае свядомасці, што Бог кантралюе гісторыю і, дзякуючы ёй, пільнуе чалавека, ратуючы яго ад магчымасці заблукаць тады, калі ён шукае лепшага жыцця. Згодна з хрысціянскім успрыняццем свету, тым лепшым жыццём і ёсць Валадарства Божае.

Пераносячы гэтыя думкі на нашыя зямныя рэаліі жыцця, можна рабіць выснову. Каб не засумнявацца пад-час чакання і вандравання выключным шляхам сваёй гісторыі- гісторыі Беларусі, трэба звяртацца да мінулай гісторыі нашага народу. Пазнавайце яе, даведвайцеся слаўных момантаў з жыцця продкаў- нам ёсць чым ганарыцца. Бог даў нам слаўную гісторыю не для таго, каб знеславіць нас зараз і расчараваць тых, хто шукае праўду і справядлівасць. Пазнанне мінулай гісторыі дае адвагу рабіць чарговы крок у гісторыю будучыю, так бы мовіць, крок да новай Беларусі. Дзе не будзе насілля і хлусні, але вяршэнства закону, бо будзе праўда і справядлівасць. І гэтага моманту мы непазбежна дачакаемся.

Хрыстос дзеля таго і прыходзіць у наш свет, каб выконваць людзкія спадзяванні. Гісторыя— гэта адзін з лекаў для аздараўлення нас аслабленых у чаканні на спатканне з Збаўцам. Прыгадвайце сабе таксама гісторыю свайго асабістага жыцця і тыя слаўныя моманты, калі Бог дзейнічаў у вашым жыцці.

Так напрыклад рабіў святы Юзэф тады, калі хацеў адпусціць Марыю, бо даведаўся, што яна цяжарная. Ён узгадаў усё сваё праведнае жыццё, прысутнасць Бога у ім і не хацеў пераступіць людзкі закон, а таму згодна з законам дадзеным Богам Ізраілю, ён прымае рашэнне адпусціць тую, якую выбраў сабе за жонку.  І Бог не пакінуў гэтага праведнага чалавека, а Марыя пазасталася з ім, так як ён таго хацеў.

Чым бліжэй падыходзім да эсхаталагічнай рэчаіснасці жыцця незямнога, тым больш цэннай становіцца пражытая гісторыя зямная. Заўважце, а сёння Бог дае нам магчымасць самім прыняць удзел у вызначэнні будучай гісторыі нашай краіны. Ці ж гэта не цудоўна! А таму спяшайцеся рабіць дабро, бо мінула ўжо больш за 133 дні супрацьстаяння. Перамога дабра ўсё бліжэй і трэба не спазніцца далучыцца ў змаганні супраць насілля. Бо той, хто не збоку прыглядаецца да таго, чыя возьме, не дэпрэсуе і не кажа, што зло ізноў пераможа. Але ўжо пачуваецца пераможцам, бо што-што , а страх свой ён сапраўды перамог. А як страх перамог, то і свабодным стаў.