Ксёндз Вячаслаў Барок: Хрыстос з бізуном сустрэне тых, хто талеруе здзек над чалавекам.

Вобраз Хрыста з бізуном ў Іерусалімскай святыні разбівае ў ушчэнт памылковае ўяўленне пра “салодкага Бога». (пар. Ян 2, 14-18). Чалавек неўласціва прымаючы аб’яўленне пра Бога любві, зрэдчас стварае такога ідала – бажка, які толькі ласкава ўсміхаецца. Пры гэтым і сам чалавек нацягвае на сябе маску так званай хрысціянскай усмешкі, а ў нутры пазастаецца хітрым лісам. Гэта адна з рысаў крывадушнай набожнасці.

Божы Сын нярэдка прыбягаў да моцных словаў, называючы крывадушнікаў “неразумнымі і сляпымі» (Лк 23,17), параўноўваў іх з ”грабамі пабеленымі» (Лк 23,37) і прадракаў ім гора, а вось за біч узяўся толькі адзін раз, акурат тады, калі трэба было спыніць прафанацыю святыні і абараніць чалавека ад памылковага ўяўлення пра Бога.

Жыў бы Хрыстос у наш час, то за свае дзеянні як мінімум патрапіў бы пад адміністратыўную адказнасць па артыкулу 24.23 ранейшы 23.34. Але калі б хтосьці заўважыў, што і Апосталы былі разам з ім, так і крымінальнай адказнасці не пазбегнуў бы за арганізацыю масавых беспарадкаў, артыкул 342.

Але ж насамрэч Хрыстос не ёсць парушальнікам грамадзянскага парадку і закону, але яго выканаўцам. Ён выганяючы гандляроў са святыні, звяртае ўвагу, як далёка чалавек можа пасунуцца ў злачынстве беззаконнасці пры гэтым імкнучыся прыкрывацца законам. Рашучай паставай у святыні, Хрыстос не талеруе людзкую крывадушнасць у зносінах з Богам. Не дазваляе зневажаць святы вобраз Бога і насміхацца з Божага Закону. Вобразам і іконай Бога ў нашым свеце аўтарствам якога ёсць сам Бог з’яўляецца чалавек. Вядома, што чалавек створаны на вобраз і падабенства Божае. Таму годнасць чалавека недатыкальная.

Грамадства якое талеруе здзек над чалавекам, катаванні і прыніжэнні праяўляе крывадушнасць у зносінах з Богам і Яго Законам. Такое грамадства не можа разлічваць на Божае блаславенства. Яно перастае быць заўважальным для Божага позірку. І колькі б на зямлі чалавек не будаваў храмаў і як бы не залаціў іх купалы, ён не зможа асляпіць Бога ззяннем золата. Бог заўжды бачыць крывадушнасць чалавека.

Замоўчванне праблемы катаванняў, несправядлівых судоў прапаведнікам, Царквой і пры гэтым бласлаўленне імі непасрэдна тых, хто з’яўляецца саўдзельнікам ўчыненых здзекаў над чалавекам у нейкай меры правацыруе Неба прыбегнуць да паслугі бізуна на зямлі. Нездарма ж псальміст кажа: “Сапраўды ёсць Бог – суддзя на зямлі» (Па 57,12).

Некаторыя блытаюць няспешку Бога ў здзяйсненні правасуддзя з слабасцю. Некаторыя, акурат язычнікі, як казаў Апостал Павел і Хрыста ўкрыжаванага маюць за глупства (пар. 1 Кар 1,23). Але ж гэта абсалютна не значыць, што правасуддзе не надыдзе. Божае правасуддзе непазбежна. “Няўжо ты думаеш, чалавеча … уцячы ад Божага суда? … За тваю жорсткасць і неадольнае да пакаяння сэрца ты сам сабе збіраеш гнеў на дзень гневу і аб’яўлення справядлівага суда Бога» (Рым 2, 3.5)

І вось, каб не сустрэць Хрыста з бізуном, лепш развітацца з сваёй крывадушнасцю і спыніць здзек над чалавекам і законам, бо гэтага Бог без пакаяння не даруе, што б там не казалі іншыя.